Een dolle achtbaanrit met één onschuldige hond.
De toekomstige generatie Nederlandse filmmakers staat voor de deur. Zes duo’s kregen de kans om onder de noemerOne Night Standeen film te maken, dit jaar alweer voor de negende keer. Elke vrijdag is er een van deze films te zien op NPO 2.
De camera volgt een jongen met een hond in zijn armen. Haastig wandelt hij door een donkere straat. Hij belandt bij de lokale dierenarts. Het arme beest heeft kots gegeten, met resten ketamine. Het is het eindresultaat van een dolle achtbaanrit. Regisseur Rogier Hesp toont zo in de openingsscène hoe het arme beest onnodig wordt gestraft door zelfdestructief gedrag van twee broers.
Farce
Vincent (Jonas Smulders) en Sjoerd (Sanne den Hartogh) reizen af naar België om hun moeder Lydia te begraven. Een moeder die een gemankeerde verhouding had met haar zoons. Buiten hun eigen verantwoordelijkheid werden ze opgezadeld met een allesbehalve prettige jeugd. En nu wil moederlief ook nog eens begraven worden in het pittoreske geboortedorp waar ze slechts twee jaar heeft gewoond. Vooral grotere broer Sjoerd ziet deze postmortale geste als een farce. Want van de erfenis blijft dankzij de uitvaart weinig over. Hij maakt zijn opgebaarde moeder op macabere wijze belachelijk, totdat hij door jongere broer Vincent tot de orde wordt geroepen.
Bachanaal
Het kost Vincent echter veel moeite om zijn broer in het gareel te houden. Na de uitvaart kondigt hij aan dat de jongens nog enkele weken in het dorp blijven. Ze trekken in een oude stacaravan. Wat volgt is een bacchanaal, met als hoogtepunt het verlies van de auto wanneer de ontspoorde Sjoerd te hoog inzet tijdens een kaartspel in de lokale kroeg. Zo portretteert Hesp minutieus de gebeurtenissen voorafgaande aan de gedrogeerde hond. De hond die net als de jongens in hun jeugd de dupe wordt van een gebrek van verantwoordelijkheidsbesef.
Trauma
Die gebeurtenissen zijn een reeks ups-and-downs waarin Sjoerd, om geld bij te verdienen, allerlei medische proeven ondergaat. Dit is het moment waarop het script van Thijs de Boer (Vogels Die Vlees Eten) een onnodige zijtak bewandelt. De dramatische interactie tussen de acteurs oogt oprecht en authentiek. De details zijn raadzaam aangebracht. Zo draagt de rebelse Sjoerd strikt de das van zijn broertje voorafgaande aan de begrafenis, maar weigert hij zelf er een te dragen. Spijtig genoeg ontaardt dit dramatische uitgangspunt in een ongeloofwaardige escalatie. De Boer had beter de koers vanLes Géantskunnen bevaren en enige nuance kunnen aanbrengen aan het script. Het trauma van Sjoerd draagt daar weinig aan bij. Hij blijft maar dwepen met het feit dat zijn moeder hem nooit van school afhaalde. Je zou denken dat bij zulk abject gedrag er wel een grotere aanleiding zou zijn voor een trauma.
Conclusie
Ondanks de wat minder geslaagde zijweg die het duo Hesp en de Boer inslaat, brengen ze metKetamine geloofwaardig drama met een jonge getalenteerde cast. Hopelijk komt het besef dat deover the top benadering bij dergelijke kunstfilms echt niet nodig is.
Ketamine is vrijdagavond 19 december om 23.15 te zien op NPO 2.
