One Night Stand V: Flysk - recensie

One Night Stand is een initiatief van NPS, Vara en de VPRO. Een project om nieuwe regietalenten een platform te geven om zichzelf te profileren. Dit jaar heeft hiervan de 5e editie plaatsgevonden. In een serie korte recensies zullen we hier op MovieSense aandacht besteden aan de producties. In deze recensie behandelen we: Flysk .

Er zijn momenten dat een film voorbij schiet die in haar verschijning niet in een hokje te stoppen is. Flysk , onder regie van Albert Jan van Rees, is daar een voorbeeld van. Een vrouw (Georgina Verbaan) en een man (Ian Bok) hebben een eigen hotel op een eigen eiland, met één hotelkamer, kamer 21, op de eerste verdieping, en één gast (Gijs de Lange). Zijn komst genereert werk voor het stel en brengt een aantal absurde scènes onder de aandacht, die, gevoed vanuit dialoog, maar één doel heeft en dat is klucht-achtig vermaak.

Jiskefet
Aan het begin van de film zegt de man tegen de vrouw: Dat was mooi... hoe jij daar die was stond op te hangen op het duin. Ogenschijnlijk is dit koetjes-en-kalfjes gesprek een belangrijk onderdeel binnen de onderlinge verhouding tussen het tweetal, maar die verandert wanneer de gast zijn intrek neemt. Het scenario, geschreven door Peter van de Witte, ruikt naar Edward Albee, die in 1962 Who's Afraid of Virginia Woolf? schreef, en waarin eenzelfde thematiek, onderlinge verhoudingen binnen het huwelijk, centraal stond. In Flysk voeren Jiskefet -achtige taferelen de hoofdtoon. Georgina Verbaan en Ian Bok maken zich schuldig aan overacting, echter niet hinderlijk omdat de film nergens over gaat en voornamelijk bestaat uit een aaneenrijging van sketch-achtige scènes die soms grappig zijn. Zo zegt de man in de keuken dat het niet verstandig is op het strand te zitten, "want het waait zo... ik weet het niet met het vuur... dat moet ook weer worden opgeruimd", waarna het tweetal, in het daaropvolgende shot, op de bank zit te lezen. Een ander voorbeeld laat de gast in een aantal zinnen kenbaar maken dat hij een bezoek wil brengen aan het plaatselijke gemaal, waarop de man zegt dat hij zich één dag van te voren moet inschrijven, terwijl er verder niemand op het eiland is. Deze aaneenrijging van scènes werkt terloops op je zenuwen, juist ook omdat het karakter van de man en vrouw geen ontwikkeling heeft. Ze blijven maar morren en porren.

Conclusie
Flysk is een podium voor Jiskefet -achtige taferelen zonder enige logica en met enkele grappige scènes. Georgina Verbaan en Ian Bok voeren een klucht op binnen de grenzen van het mogelijke.