One Night Stand V: Proces - recensie

One Night Stand is een initiatief van NPS, Vara en de VPRO. Een project om nieuwe regietalenten een platform te geven om zichzelf te profileren. Dit jaar heeft hiervan de 5e editie plaatsgevonden. In een serie korte recensies zullen we hier op MovieSense aandacht besteden aan de producties. In deze recensie behandelen we: Proces .

Kan een moordenaar een relatie hebben met de weduwe van zijn slachtoffer? In Proces , geregisseerd door Jenneke Boeijink, geeft Karina (Tamar van den Dop) lezingen op scholen waarmee zij de dood van haar man Rutger probeert te verwerken. Tijdens een etentje met een vriend, haar zus en diens vriend, zegt Karina: "Hij helpt mij bij mijn lezingen...dat wilde ik al heel lang...iets constructiefs doen met Rutger's dood". Zus Linn (Lotje van Linteren) schenkt wijn in haar glas, neemt een flinke slok, en zegt dan: "Kan iemand mij vertellen wat er in godsnaam aan de hand is?". De scène is indrukwekkend en schetst de vraag die hierboven wordt gesteld.

Episodisch
De film maakt als geheel minder indruk. Reden hiertoe vormt het scenario dat voortkabbelt zonder echt in de ziel van de twee protagonisten te kijken. Behoudens een geforceerde huilscène in de auto, en een directe vraag van een leerling naar het waarom van Arons daad, toont het scenario scènes die zichzelf herhalen. Een voorbeeld is de scène waarin Aron (Ward Weemhoff) op straat een lamp en stereotoren vindt tussen het vuil, om die vervolgens thuis een plek te geven. De kijker ziet dat hij eenzaam is, maar je wilt het ook voelen. Ook de scènes in de fabriek, waar Aron werkt, etaleren eenzelfde gevoel zonder dat je als kijker in de ziel van Aron kruipt.

Karina lijdt aan hetzelfde syndroom, ze kabbelt voort zonder dat je als kijker haar beweegredenen, datgene wat haar drijft, te weten komt. Iets zeggen is één aspect (iets constructiefs doen met Rutger zijn dood), iets uitleggen een ander. Proces kent daarom ook sterke scènes die op zichzelf staan, bijvoorbeeld het etentje, of Karina's verjaardag, maar als geheel verwacht je als kijker een beter antwoord op de hoofdvraag. Het gebruik van een hand-held camera, de vele close ups, scherptewisselingen op gezichten, en in beweging, laat de camera op de karakters kleven, maar beklijven, zoals eenzelfde stijl in Joy (2010) wel doet, wil het maar niet. Proces kijkt daarom ook als een documentaire, maar een karakterstudie is het niet. Niets ten nadele van de acteurs, het scenario is gewoonweg weinig diepgravend en repetitief.

Ondanks enkele sterke, indrukwekkende scènes lijdt onder een zwak scenario. De voor de film gekozen stijl doet niet beklijven, ondanks de aanwezigheid van twee op papier sterke acteurs.