One Night Stand is een initiatief van NPS, Vara en de VPRO. Een project om nieuwe regietalenten een platform te geven om zichzelf te profileren. Dit jaar heeft hiervan de 5e editie plaatsgevonden. In een serie korte recensies zullen we hier op MovieSense aandacht besteden aan de producties. In deze recensie behandelen we: Mama .
Beri Shalmashi en Sanne Vogel zijn twee namen die op het eerste oog weinig met elkaar van doen hebben. Dat zou je denken want samen schreven en regisseerden zijn de One Night Stand film Mama . Shalmashi heeft een Koerdische achtergrond, en is geboren in Parijs. Vogel komt uit Nieuwegein. Mama is hun kindje.
Metafoor
In één zin vertelt de film over dochter Jura (Bibi Berendse), zoon Joram (Binck Kuijpers), en vader Wim (Tom van Landuyt), die na het verlies van zijn vrouw en de kinderen van hun mama, anders in het leven staan, en ook een verandering in verhoudingen zien ontstaan. De film heeft prachtige metaforen waarin zonder dialoog de meest innerlijke gevoelens worden aangesneden. In de scène waarin vader Wim in een close up een ballon opblaast bijvoorbeeld, gevolgd door een totaal shot, waarin de kijker een legio aan gekleurde ballonnen in de huiskamer ziet liggen. Er is hier geen dialoog, de kijker voelt datgene wat het personage voelt. Ook de scène in de keuken waar Wim zijn vinger open haalt als hij een knoop in een vuilniszak legt, is hier een voorbeeld van. Of als zoon Joram in een restaurant zegt dat hij van mama nooit cola mocht, waarna er een stilte aan tafel valt. De leegte van de karakters wordt door stilte bevangen en dat is een groot pluspunt aan de film.
In één zin vertelt de film over dochter Jura (Bibi Berendse), zoon Joram (Binck Kuijpers), en vader Wim (Tom van Landuyt), die na het verlies van zijn vrouw en de kinderen van hun mama, anders in het leven staan, en ook een verandering in verhoudingen zien ontstaan. De film heeft prachtige metaforen waarin zonder dialoog de meest innerlijke gevoelens worden aangesneden. In de scène waarin vader Wim in een close up een ballon opblaast bijvoorbeeld, gevolgd door een totaal shot, waarin de kijker een legio aan gekleurde ballonnen in de huiskamer ziet liggen. Er is hier geen dialoog, de kijker voelt datgene wat het personage voelt. Ook de scène in de keuken waar Wim zijn vinger open haalt als hij een knoop in een vuilniszak legt, is hier een voorbeeld van. Of als zoon Joram in een restaurant zegt dat hij van mama nooit cola mocht, waarna er een stilte aan tafel valt. De leegte van de karakters wordt door stilte bevangen en dat is een groot pluspunt aan de film.
Emotie
Hiernaast valt het spel van de kinderen die met hun emoties een traan laten loskomen, op. Onherroepelijk de verdienste van de spelregie van Vogel en Shalmashi. De scène waarin Jura aan de telefoon moet uitleggen dat mama er niet is, heeft in de actie daaropvolgend eenzelfde impact op zowel de kijker als op de karakters want deze plotwending zorgt er niet alleen voor dat de kijker in de gevoelens van de karakters infiltreert, maar ook dat de karakters in hun eigen gevoelens infiltreren. De subplot op de school van Jura maskeert voorts haar verdriet middels een toneeluitvoering, waarin zij haar gevoelens voor nu kwijt kan. De tweede plotwending in de film brengt mama op inventieve wijze terug in het leven van Jura, Joram, en Wim, en heeft in de voor de film gekozen stijl een belangrijke rol. Het scenario heeft niet alleen oog voor ernst, maar ook humor is een belangrijk onderdeel; de scène waarin Jura op het toilet doet alsof ze overgeeft om naar huis te mogen, is hier een treffend voorbeeld van. Mama scoort op alle fronten en heeft de weelde van Polleke (2003), hèt schoolvoorbeeld van een film waarin ernst en humor elkaar afwisselen in een eveneens ontroerend verhaal. De acteurs Eva Duijvestein en Chico Kenzari verdienen tenslotte een bioscoopbon vanwege hun bijdrage aan de film.
Hiernaast valt het spel van de kinderen die met hun emoties een traan laten loskomen, op. Onherroepelijk de verdienste van de spelregie van Vogel en Shalmashi. De scène waarin Jura aan de telefoon moet uitleggen dat mama er niet is, heeft in de actie daaropvolgend eenzelfde impact op zowel de kijker als op de karakters want deze plotwending zorgt er niet alleen voor dat de kijker in de gevoelens van de karakters infiltreert, maar ook dat de karakters in hun eigen gevoelens infiltreren. De subplot op de school van Jura maskeert voorts haar verdriet middels een toneeluitvoering, waarin zij haar gevoelens voor nu kwijt kan. De tweede plotwending in de film brengt mama op inventieve wijze terug in het leven van Jura, Joram, en Wim, en heeft in de voor de film gekozen stijl een belangrijke rol. Het scenario heeft niet alleen oog voor ernst, maar ook humor is een belangrijk onderdeel; de scène waarin Jura op het toilet doet alsof ze overgeeft om naar huis te mogen, is hier een treffend voorbeeld van. Mama scoort op alle fronten en heeft de weelde van Polleke (2003), hèt schoolvoorbeeld van een film waarin ernst en humor elkaar afwisselen in een eveneens ontroerend verhaal. De acteurs Eva Duijvestein en Chico Kenzari verdienen tenslotte een bioscoopbon vanwege hun bijdrage aan de film.
Zware materie afgewisseld met humor, acteurs die een sterke en overtuigende indruk maken, metaforen die spreken, en Sanne Vogel en Beri Shalmashi, die de gedachten van kinderen kunnen lezen. ontroert.
Vertoningen tijdens het Nederlands Filmfestival:
26 september 2010 - 13.30 uur, Rembrandt Theater 1
29 september 2010 - 20.00 uur, Louis Hartlooper Complex 3
29 september 2010 - 20.00 uur, Louis Hartlooper Complex 3
| Titel: | Mama |  |
| Genre: | Drama | |
| Regie: | Beri Shalmashi, Sanne Vogel | |
| Cast: | Bibi Berendse, Binck Kuijpers, Tom van Languyt, e.a. | |
| Première: | NFF 2010, 29 oktober 22.56 uur op Nederland 2 | |
| Trailer: | - |
