Game of Thrones S4E10 : The Children – recap

Game of Thronestrakteerde deze week op een 66 minuten lange finale.

Spoiler waarschuwing: in dit artikel worden plotdetails uit Game of Thrones tot en met de betreffende aflevering besproken.

The Childrenopent achter de muur, waar we aan het einde vanThe Watchers on the Wall waren gebleven. Daar slentert Jon tussen de met as bezaaide sneeuw, op weg naar Mance Rayder. Met zijn handen omhoog wordt hij naar de tent van de King-Beyond-The-Wall geleid. Daar blijken de aanwezigen de messen geslepen te hebben, wakend voor een verkeerde beweging van Jon. Maar die verkeerde beweging komt er niet. Voordat Jon Mance ook maar met een vinger aanraakt, klinkt hoorngeschal en hoefgetrappel. Van twee kanten komen ruiters het ongeorganiseerde Wildling-kamp binnengereden, iedereen die een wapen trekt over de kling jagend. Dan doemt uit de mist de eigenaar van de voorbijflitsende banieren op: Stannis Baratheon. De man die twintig afleveringen terug in Blackwater Bay werd teruggedreven door de Lannister-Tyrell alliantie redt succesvol de gedoemde Night’s Watch; The-King-Who-Cared is geboren in de stuifsneeuw. Deus Ex Stannis’ tijdige aankomst was de eerste twist (afgezien van half uitgesproken plannen eind seizoen 3) in een aflevering vol ingrijpende gebeurtenissen.

Verhaal boven

InThe Children stond plot duidelijk voorop, iets wat van tevoren niet direct op het programma leek te staan. Uiteraard moest er wel iets drastisch gebeuren in de verhaallijn van Tyrion, maar verder bevonden geen van de karakters zich in een erg drukkende situatie. Arya en The Hound leken de Bloody Gate achter zich te hebben gelaten, zoekend naar een nieuw pad; Bran bevond zich ergens in de sneeuw voorbij Craster’s Keep en Dany’s regentschap kende ups en downs (waarvan het laatste meer). Toch is voor ieder van hen in de finale een climax gevonden die een interessant uitgangspunt creëert voor het volgende seizoen.

Terugkeer van de ketens

Waar Stannis in de landen des winters een grote overwinning boekt, moet Dany in de verzengende hitte van Meereen wederom met een tegenslag omgaan. Het bezoek van een herder lijkt er allereerst één te zijn die ze dagelijks krijgt: haar rondvliegende draken nemen af en toe een hap uit een kudde dieren, waarna het verlies van de eigenaar royaal wordt vergoed. Ditmaal blijkt het pakketje doeken echter geen geitenskelet te bevatten, maar de beenderen van een jong meisje. Dany ziet geen andere mogelijkheid om na deze tragedie Rhaegal en Viserion in de catacomben op te sluiten. Drogon – de schuldige – is echter nog steeds op vrije voeten (lees: klauwen). Hier zien we een groot contrast tussen Daenerys als ‘Breaker of Chains’ die met behulp van haar draken Astapor, Yunkai en Meereen bevrijdde en de verontruste koningin die nu haar eigen ‘kinderen’ moet ketenen. De wijze waarop de handeling in beeld werd gebracht was wellicht wat onwerkelijk, maar Ramin Djawadi’s nieuwe melancholische thema zorgde ervoor dat de scène op een emotioneel niveau wel werkte. Het antropomorfe gegil van de draken tijdens het afsluiten van de tombe maakte het gebeuren nog tragischer.

The beauty and the beast

Maar niet ieder van ‘the children’ had het zo slechts als Dany’s groene en witte draken. Arya’s verhaallijn, hoewel tragisch, kende ditmaal namelijk een hoopvol einde. Starend over de boeg van een schip ziet ze de naderende horizon tegemoet. Daarvoor stond echter eerst een confrontatie tussen Brienne en The Hound op het programma. Waar de eerste van de twee probeert koste wat kost haar eed aan Catelyn te vervullen, is laatstgenoemde juist een doelwit vanwege het breken van een eed. Schijnbaar toevallig kruisen de paden van deze twee tegenpolen. Als Brienne ziet dat Arya in gevangenschap is van Sandor, besluit ze te proberen om haar te overtuigen mee te gaan. Helaas blijkt Brienne niet bepaald een woordsmid. De kwestie wordt uiteindelijk afgehandeld in een zwaard-, vuist- en bijtgevecht, waarbij The Hound achterover een ravijn in stort. Beneden wordt hij bezocht door Arya, die uit het zicht van Podrick geslopen is. Wanneer haar verdraaide vaderfiguur haar smeekt om hem uit zijn lijden te verlossen, besluit Arya dat het niet meer nodig is Sandors naam zelf van haar lijstje te strepen. Zijn dood lijkt onvermijdelijk, en een pijnloze gunt ze hem niet.

“A lion still has claws”

Een andere plotlijn die een einde krijgt, is de ter dood veroordeling van Tyrion. InThe Children blijkt dat hij nog altijd vrienden heeft die veel voor hem over hebben. Met behulp van Jaime en Varys belandt hij op een schip dat hem uit de hoofdstad zal brengen. Maar eigenlijk was de finale minder de episode van Tyrions ontsnapping, dan die van de ondergang van Tywin Lannister. Allereerst was daar de onthulling van Cersei dat Joffrey, Myrcella en Tommen inderdaad van Jaime zijn. Tywins streven naar familieglorie is bezoedeld door de kennis dat zijn erfgenamen afkomstig zijn uit incest. Zijn reputatie brokkelt verder af door de onthulling dat hij Shae in zijn bed heeft genomen. Tywin, de man die zijn zoon continu scandeerde voor het omgaan met een prostituee, bleek in zijn laatste uren een grenzeloze hypocriet. De derde en laatste klap jegens Tywin Lannister zal het moment zijn waarop hij dood gevonden wordt: zittend op het toilet met twee pijlen in zijn buik, vermoord door zijn eigen beschamende zoon. Dit seizoen begon met een sequentie waarin Tywin het Stark-zwaard Ice liet omsmelten tot Oathbreaker en Widow’s Wail. Hij transformeerde de overblijfselen van de door hem om zeep geholpen familie in nieuw eigendom voor de Lannisters. Maar in de laatste aflevering hebben ‘the children’ Cersei, Jaime en Tyrion ervoor gezorgd dat van deze familie weinig meer over is.

Three-eyed crow

Waar Tywins kinderen zijn nalatenschap in gevaar brengen, bouwen de Starks aan een nieuwe toekomst. Sansa wint aan macht in de Eyrie, Jon heeft stand gehouden tegen de Wildlings en Arya is op weg naar Braavos. Maar ook Bran Stark maakt progressie. Al vele afleveringen lang is hij op zoek naar de bron van zijn merkwaardige nachtmerries. InThe Children komt er eindelijk een einde aan deze queeste. Wat hij aantreft is echter al minstens zo merkwaardig als zijn dromen: een oude man die claimt Bran sinds zijn geboorte in de gaten te hebben gehouden. In zijn ondergrondse verblijf is zijn lichaam vergroeid geraakt met de wortels van een Weirwoodboom. Zijn gezelschap bestaat uit Leaf, een al even zo grote onthulling. Zij is namelijk één van de ‘Children of the Forest’ die Westeros bewoonden voordat de eerste mensen aankwamen. Het merendeel van de bevolking ziet hen – net als de White Walkers – als het onderwerp van legenden, maar Bran komt erachter dat deze op waarheid berusten. De twee mysterieuze figuren laten hem in seizoen vier achter met een even hoopvolle als mysterieuze belofte: “You will never walk again, but you will fly”. De sequentie voelt erg teaserig, meer vragen oproepend dan beantwoordend. Wat het allemaal betekent zal dus volgend jaar pas onthuld worden.

Hamertik en mokerslag

Het moge inmiddels duidelijk zijn datThe Children inderdaad bomvol zit met nieuwe ontwikkelingen. Dit gegeven wordt vaak aangehaald als één van de kenmerken vanGame of Thrones. In de serie zou ieder persoon - hoe centraal hij ook staat - zomaar de dood kunnen vinden. De neiging het onverwachte te laten gebeuren zou de belangrijkste aantrekkingskracht zijn. Maar twists in de rondte gooien is op zich helemaal niet moeilijk of verdienstelijk. Iedere schrijver kan zijn lezer verrassen door tegen tropen in te gaan. De kunst is om de wendingen betekenis te geven. Ned’s dood ging niet alleen in tegen de verwachting dat de hoofdpersoon zou overleven, het gaf aan dat in het spel der tronen aan eerbaarheid vasthouden tot een snelle dood leidt. En dit maaktThe Children dan aan de ene kant ook een teleurstellende episode. Het toont wending na wending, zonder de tijd te nemen deze te evalueren. Daar komt bovenop dat twist na twist ervoor kan zorgen dat de kijker ongevoelig wordt voor de veranderingen. De kleinere momenten, zoals Brienne’s woordenwisseling met The Hound over de voogdij van Arya en Jons gesprek met Mance over de onlangs overledenen, kwamen hierdoor als een opluchting.

Een eind en een nieuw begin

The Children mag dan misschien de interne consistentie van de beste afleveringen vanGame of Thrones missen, de aflevering vormt samen metTwo Swords wel succesvol de twee boekensteunen van dit seizoen. In de eerste aflevering zagen we Arya The Hound te hulp schieten toen hij dit nodig had in de herberg, maar wanneer hij in de finale haar smeekt hem de ‘gift of mercy’ te geven, besluit ze hem aan zijn lot over te laten. Tyrion wachtte inTwo Swords de komst van iemand naar King’s Landing af, terwijl hij nu zelf de stad moet verlaten. Waar Daenerys in de eerste aflevering nog keek naar haar jagende draken, moet ze er nu twee opsluiten na het uit de hand lopen van hun jacht. En waar in de proloog Tywin Lannister op het toppunt van zijn macht leek, is hier weinig meer van over aan het einde vanThe Children. HoewelGame of Thrones soms met een beduidend langzaam tempo lijkt voort te kabbelen, laten deze tegenstellingen zien dat er wel degelijk een hoop is veranderd in seizoen vier. En vrijwel iedere verhaallijn heeft een interessant nieuw startpunt: de alliantie tussen de Lannisters en de Tyrells staat met de dood van Tywin op losse schroeven en zal voor problemen in King’s Landing zorgen; Stannis zal nu vanaf het noorden proberen zijn claim te verzilveren; Bran zal met behulp van zijn nieuwe metgezellen leren waarom ze hem nodig hebben; Arya zal in Braavos de ijzeren munt volgen naar de origine van Jaqen H’ghar; Sansa zal in The Vale eindelijk zelf een volwaardige speler in ‘het spel’ worden en Tyrion zal als vluchteling een nieuw pad moeten kiezen. Genoeg om naar uit te kijken dus!

Losse gedachen:

• Gendry drijft nog steeds ergens in Blackwater Bay, zich afvragend hoe roeispanen toch werken.

• Op alle plekken (HBO’s marketingmateriaal is hier de belangrijkste aanstichter van) wordt gesteld dat Game of Thrones dit seizoen de grote klapper niet in aflevering 9 laat plaatsvinden, maar verdeeld over het seizoen, met als spetterend einde de finale. Op zich prima, maar je niet laten leiden door een voorgelegde structuur is simpelweg organisch verhalen vertellen. Een goed gegeven, maar niet op zichzelf noemenswaardig. Gelukkig bleek het in de praktijk allemaal wel mee te vallen en vielen de meeste stukken op zijn plek. Echter, wat meer ademruimte had de finale geen kwaad gedaan. De aflevering bevatte duidelijk meer actie dan reactie.

• De massale verbranding bij Castle Black (en Ygritte voorbij de muur) signaleerde ook de komst van de R’hllor aanbiddende Melisandre, Selyse en haar Queen’s Men. De veelbetekenende blik die Melisandre richting Jon wierp voorspelt spanningen tussen ijs en vuur in het volgende seizoen.

• Bij deze nog een laatste saluutschot voor Charles Dance en Rory McCann, die beiden hun karakter hebben uitgetild boven hetgeen op het papier te vinden was.

• Ik snap dat we de belangrijke karakters moeten zien en herkennen, maar sommigen zouden echt wel eens een schild of helm kunnen gebruiken.

• Ik wil nog één keer mijn ongeloof over de CGI in de scène waarin Lysa Tully door de Moon Door valt uitspreken. De finale bevatte namelijk een val van The Hound die er vlekkeloos uitzag.

• Mijn favoriete kleine moment van deze aflevering was met stip de “Well… I’m not going back there”-uitdrukking op het gezicht van Varys toen hij hoorde dat de bellen in de Red Keep werden geluid.

• Eerder dit seizoen voorspelde Petyr Baelish al twee van de moorden in deze aflevering toen hij Robin Arryn de les las: “People die at their dinner tables [Joffrey], they die in their beds [Shae], they die squatting over their chamber pots [Tywin]. Everybody dies sooner or later.”

• De bonje tussen Bran & co en de Jason and the Argonauts -achtige skeletten voelde een beetje knullig, evenals de daaropvolgende regen van vuurballen. De CGI zag er prima uit, maar het voelde alsof de sequentie over de grenzen stapte van de realistische wijze waarop Game of Thrones meestal zijn fantasy-elementen benadert.

• The Children markeert naast het einde van seizoen 4, ook het einde van deze serie artikelen. Het fijne van het format was dat het toeliet toe om te stoeien met structuur en benadering van de onderwerpen. Ik hoop dat ze net zo leuk waren om te lezen als ik ze vond om te schrijven. Hopelijk volgend seizoen weer.

• Zucht…. En nu begint het lange wachten.