Programma-onderdeel 'Back to the Future' legt de focus op de invloed van diverse technische ontwikkelingen op film. Een divers programma met o.a. Dial M for Murder vertoond in 3D en The Boston Strangler waarin gebruik wordt gemaakt van splitscreens.
Dial M for Murder
, een klassiek moordmysterie uit 1954 van Alfred Hitchcock, werd geproduceerd ten tijde van een 3D rage. Alles moest in 3D, of je het nu wilde of niet. Hitchcock verzette zich hevig tegen de verplichting Dial M for Murder in 3D te moeten filmen, maar had uiteindelijk geen keus, contractueel gezien. Toen de film uiteindelijk af was, was de 3D-rage inmiddels alweer voorbij gewaaid en werd de film hoewel in 3D geschoten, in 2D uitgezonden. Pas sinds kort wordt deze print nu weer vertoond tijdens festivals en andere speciale gelegenheden.
Een operateur uit Hamburg reist samen met de print Europa door om te zorgen dat film op de juiste wijze vertoond wordt. Dat bioscopen zoeken naar nieuwe manieren om de bezoekers weer naar de bioscoop te trekken, is van alle tijden, blijkt nu maar weer. Avatar breekt alle records en mensen spreken nu al dat 3D de nieuwe standaard wordt. Maar net als knikkers en voetbalplaatjes valt ook 3D in een rage die komt en gaat in een vaste cyclus. Uiteindelijk gaan mensen naar een film voor het verhaal en blijkt 3D slechts een gimmick. Een vrij intensieve gimmick die een actieve kijkhouding vergt. De 3D-bril zorgt ervoor dat wanneer je als kijker beweegt, het 3D-effect meebeweegt. Dit doordat het filmbeeld niet meer het filmdoek heeft als basis heeft, maar in plaats daarvan je bril. Dial M for Murder bezit dan ook een intermission, zodat je je ogen even wat rust kunt gunnen. Dial M for Murder is een mooie 3D kijkdoos met uitschieters tijdens sleutelscènes.
The Boston Strangler uit 1968, over een moordenaar met gespleten persoonlijkheid (een fantastische rol van Tony Curtis), maakt gebruik van splitscreens. Het gebruik hiervan werkt op sommige momenten verbazingwekkend goed, zoals de spanning die voortkomt doordat je als kijker al iets ziet wat de personages op dat moment nog niet zien. Maar soms werkt het gebruik de kijkbaarheid weer tegen en zijn er zoveel verschillende screens tegelijkertijd op het doek dat het te chaotisch wordt en je niet weet waar je naar moet kijken (hoewel deze chaos soms weer intentioneel is). Net als met iedere gimmick, zijn er voor en nadelen te bespeuren.
Het Back to Future programma bezit daarnaast nog een aantal interessante films die tonen hoe bioscopen altijd weer proberen zichzelf opnieuw uit te vinden in de hoop zo weer de kijker terug te winnen. Technologische ontwikkelingen schommelen zodoende tussen rol van vriend en vijand. Dial M for Murder is helaas niet meer te zien tijdens het festival, The Boston Strangler daarentegen draait nog aankomende donderdag (naast vele andere titels binnen het Back to the Future programma).
donderdag 6 februari - 19.45 uur, Cinerama 6
