Anton Corbijn Inside Out - recensie

Een inzichtelijk en intiem portret over de persoon achter icoon Anton Corbijn.

Bewust of onbewust: bijna iedereen heeft weleens werk van Anton Corbijn gezien. U2, Joy Divison en Depeche Mode, dit is slechts een greep uit de grote groep artiesten die mede dankzij zijn fotografie een cultstatus kregen in de hedendaagse popcultuur. Het 56-jarige multitalent uit Strijen heeft na jaren van invloedrijke foto's en videoclips zijn expertises verbreed met het maken van speelfil Zijn debuutControl (2007) over Ian Curtis van postpunkband Joy Division werd zowel in Cannes als bij de BAFTA's geprezen. In de ruim dertig jaar dat Corbijn actief is als visueel kunstenaar heeft hij een enorme bijdrage geleverd aan de postmoderne beeldcultuur, wat hem inmiddels zelf ook tot een iconisch figuur maakt. Maar wie gaat er schuil achter de kunstenaar die personen zo intens en bijzonder weet te portretteren?

Vermengd met archief materiaal zien we het resultaat van 4 jaar filmen. Documentairemaakster Klaartje Quirijns, die in 2007 de politiek geladen documentaireThe Dictator Huntermaakte, volgde Corbijn bij het maken van zijn films en tijdens een aantal fotoshoots.. Zonder duidelijke politieke achtergrond lijkt deze film wat buiten haar oeuvre te vallen. Dat is maar goed ook, want de gekozen benadering levert een fijne, menselijke plaat op. Toch zegt de film volgens Quirijns wel iets over de tijd waarin we leven "Ik hoop dat het wellicht iets vertelt over onze maatschappij, waarin de verbeelding van verlangen, decelibrity cultuur belangrijks is", aldus de documentairemaakster.

Iemand die zich constant onder beroemdheden begeeft en alom geprezen wordt, zal toch zelf ook wel wat meepikken van eenglamorousleven. Niets is minder waar; de domineeszoon is bescheiden, nuchter en alles behalve geïnteresseerd in roem en rijkdom. Klaartje QuirijnsAnton Corbijn: Inside Outonthult een kunstenaar die compromisloos te werk gaat en daarmee zichzelf op de tweede plaats zet. Niet alleen wordt dit duidelijk in gesprekken met onder andere Bono en Lou Reed, vooral de rustmomenten in zijn drukke leven maken ruimte voor wat zelfreflectie. Zo zegt hij 'meestal niet ongelukkig' te zijn, terwijl hij in zijn appartement op de bank ligt.

De documentaire focust zich op de omgang met familie en zijn verleden en hoe dit weerspiegelt in de thema's van zijn werk. De kans op een gezin heeft hij ten behoeve van de kunst opgegeven. Anton zegt dat zijn twee films allebei overloners gaan, en dat hij dat soms zelf ook is. "Het is alsof hij ronddoolt op zoek naar zichzelf. Hij levert een interne strijd op meerdere vlakken", aldus Quirijns. Met grote zorg is Anton als persoon op de kaart gezet. De documentaire laat door een dynamische structuur zien hoe hij omgaat met zijn kwaliteiten en tekortkomingen. De interviews met familieleden zitten soms wat tegen het geforceerde aan maar zijn wel nodig om hem in perspectief te observeren. De camera registreert de situaties ongedwongen en heeft net als Corbijns foto's een rauw en ongedwongen karakter.

Voor iedereen die bewondering heeft voor het werk van Anton Corbijn is deze documentaire niet te missen. Maar ook voor hen die hier minder bekend mee zijn, is dit een onthullende en fascinerende film die constant blijft boeien.