Er staat Tim Conrad nog maar één ding in de weg om promotie te maken; een etentje met zijn collega's waarbij iedereen een gast moet meenemen. Niet zomaar een gast; de persoon die je meeneemt moet een beetje van lotje getikt zijn.
Tim Conrad (Paul Rudd) is een ambitieuze jongeman die een baan heeft als financieel analist bij een privé vermogensbeheerder. Een leuke baan die naar Tim's smaak nog niet voldoende betaalt. Hij heeft namelijk een dure Porsche en een mooie vriendin Julie (Stephanie Szostak) die hij ten huwelijk wil vragen, dat kost natuurlijk ook wat. Tim heeft zijn zinnen gezet op promotie en daarom doet hij er alles aan om op te vallen bij zijn baas. Wanneer Tim een briljant idee heeft ingebracht om een nieuwe klant binnen te halen, nodigt zijn baas hem uit voor een etentje aanstaande zaterdag. Maar dat etentje is niet zomaar een etentje; elke genodigde moet een speciale gast meenemen. Deze speciale gast moet voldoen aan één eis;hij moet knettergek zijn. De gast die het meest van lotje getikt is, wint die avond een prijs. Voor Tim wordt het een onmogelijke opgave om voor zaterdag een idioot te regelen, maar als hij per ongeluk belastingmedewerker Barry Speck (Steve Carell) aanrijdt, lijkt dat een teken van god. Dit lulletje rozenwater heeft het ongewone talent taxidermist te zijn. Barry verzamelt dode muizen en prepareert ze om ze vervolgens in een zelfbedacht muizenland te plaatsen. In muizenland spelen zich tal van scenario's af die uit Barry's leven zijn gegrepen of, zoals hij graag had gewild dat zijn leven er had uit gezien. Tim ziet in Barry zijn ideale date voor zaterdagavond, maar is dat eigenlijk wel moreel verantwoord?
Tim Conrad (Paul Rudd) is een ambitieuze jongeman die een baan heeft als financieel analist bij een privé vermogensbeheerder. Een leuke baan die naar Tim's smaak nog niet voldoende betaalt. Hij heeft namelijk een dure Porsche en een mooie vriendin Julie (Stephanie Szostak) die hij ten huwelijk wil vragen, dat kost natuurlijk ook wat. Tim heeft zijn zinnen gezet op promotie en daarom doet hij er alles aan om op te vallen bij zijn baas. Wanneer Tim een briljant idee heeft ingebracht om een nieuwe klant binnen te halen, nodigt zijn baas hem uit voor een etentje aanstaande zaterdag. Maar dat etentje is niet zomaar een etentje; elke genodigde moet een speciale gast meenemen. Deze speciale gast moet voldoen aan één eis;hij moet knettergek zijn. De gast die het meest van lotje getikt is, wint die avond een prijs. Voor Tim wordt het een onmogelijke opgave om voor zaterdag een idioot te regelen, maar als hij per ongeluk belastingmedewerker Barry Speck (Steve Carell) aanrijdt, lijkt dat een teken van god. Dit lulletje rozenwater heeft het ongewone talent taxidermist te zijn. Barry verzamelt dode muizen en prepareert ze om ze vervolgens in een zelfbedacht muizenland te plaatsen. In muizenland spelen zich tal van scenario's af die uit Barry's leven zijn gegrepen of, zoals hij graag had gewild dat zijn leven er had uit gezien. Tim ziet in Barry zijn ideale date voor zaterdagavond, maar is dat eigenlijk wel moreel verantwoord?
Taxidermie
In de originele film van Francis Veber uit 1998 Le Diner de Cons , had het gekke personage de hobby om van lucifers gebouwen te knutselen. Jay Roach wilde dat zijn 'gek' net iets extremer was en op een aandoenlijke manier. Taxidermie is een kunstvorm waarbij het dode lichaam van een dier geprepareerd wordt en daarna wordt opgezet alsof het over menselijke eigenschappen beschikt. Niet bepaald aandoenlijk, al zeg ik het zelf. Taxidermist Herman Ploucquet is verantwoordelijk voor het populair worden van deze kunstvorm nadat hij een serie opgezette dieren tentoonstelde op London's Great Exhibition in 1851. Zijn creaties waren altijd van komische toon en beeldden een bepaalde emotie uit. Voor zijn werk gebruikte hij bijvoorbeeld kippen, muizen en wezels. Vanzelfsprekend werden er voor Dinner For Schmucks geen dode muizen gebruikt. Roach benaderde The Chiodo Brothers voor de realisatie van de "Mousterpieces". Deze broers noemen zichzelf filmische tovenaars die modellen, poppen en animatie voor films maken. Onder de films waaraan zij meewerkten behoren: Team America:World Police en Elf . Ze maakten in tien weken tijd zeventig muizen en verschillende muizenwerelden voor de film.
In de originele film van Francis Veber uit 1998 Le Diner de Cons , had het gekke personage de hobby om van lucifers gebouwen te knutselen. Jay Roach wilde dat zijn 'gek' net iets extremer was en op een aandoenlijke manier. Taxidermie is een kunstvorm waarbij het dode lichaam van een dier geprepareerd wordt en daarna wordt opgezet alsof het over menselijke eigenschappen beschikt. Niet bepaald aandoenlijk, al zeg ik het zelf. Taxidermist Herman Ploucquet is verantwoordelijk voor het populair worden van deze kunstvorm nadat hij een serie opgezette dieren tentoonstelde op London's Great Exhibition in 1851. Zijn creaties waren altijd van komische toon en beeldden een bepaalde emotie uit. Voor zijn werk gebruikte hij bijvoorbeeld kippen, muizen en wezels. Vanzelfsprekend werden er voor Dinner For Schmucks geen dode muizen gebruikt. Roach benaderde The Chiodo Brothers voor de realisatie van de "Mousterpieces". Deze broers noemen zichzelf filmische tovenaars die modellen, poppen en animatie voor films maken. Onder de films waaraan zij meewerkten behoren: Team America:World Police en Elf . Ze maakten in tien weken tijd zeventig muizen en verschillende muizenwerelden voor de film.
Lachen om anderen is leuk
Het idee voor Dinner For Schmucks is best origineel. We kennen allemaal die overenthousiaste vrienden die elk jaar weer een 'themafeestje' geven. Voor andermans lol komen opdagen in een veel te dure '80's outfit', of wat dacht je van het altijd populaire 'Pimps & Ho's' feest? Nee, een feestje waarbij je je meest krankzinnige vriend mag meenemen, dat belooft lachen, gieren en brullen te worden. Want dat is toch wat we leuk vinden nu? Lachen om andersmans pijnlijk gênante vertoningen. We doen het bij Idols, Holland's got Talent en weet ik veel wat nog meer. Lachen om anderen is leuk, ook al zal een enkeling nu belerend met zijn wijsvinger heen en weer schudden dat het eigenlijk niet mag.
Het idee voor Dinner For Schmucks is best origineel. We kennen allemaal die overenthousiaste vrienden die elk jaar weer een 'themafeestje' geven. Voor andermans lol komen opdagen in een veel te dure '80's outfit', of wat dacht je van het altijd populaire 'Pimps & Ho's' feest? Nee, een feestje waarbij je je meest krankzinnige vriend mag meenemen, dat belooft lachen, gieren en brullen te worden. Want dat is toch wat we leuk vinden nu? Lachen om andersmans pijnlijk gênante vertoningen. We doen het bij Idols, Holland's got Talent en weet ik veel wat nog meer. Lachen om anderen is leuk, ook al zal een enkeling nu belerend met zijn wijsvinger heen en weer schudden dat het eigenlijk niet mag.
Vanaf het moment dat het etentje wordt aangekondigd, wordt er reikhalzend naar de het moment suprême uitgekeken. Maar dan wordt de film denkbeeldig op pauze gezet. Wie denkt snel bediend te zullen worden, heeft het mis. Na de ontmoeting met Barry is het gedaan met het indie-komedie gevoel dat de film eventjes wist op te roepen. Dinner For Schmucks propt je, voordat het diner begint, vol met een tenenkrommend verhaal waarin het meest weerzinwekkende personage van filmjaar 2010 verschijnt; een blonde doos genaamd Darla (Lucy Punch) die de stalkerige ex van Tim moet voorstellen. Dat in combinatie met de kinderlijke grappen van Barry die, soms aandoenlijk, soms flauw zijn, doen je bijna je kijklust verliezen. Gelukkig is er nog het personage van Kieran Vollard (Jemaine Clement) die de film nog voorziet van een vleugje komedie. Vollard is een kunstenaar die minstens net zo gek is als Barry. Julie is Vollard's agent en het verschrikkelijke scenario houdt natuurlijk in dat Tim Julie er van verdenkt vreemd te gaan met Vollard. Gelukkig kiest Paul Rudd er voor om zijn personage in ieder geval wel humaan te houden waardoor de film met beide benen op de grond wordt gehouden.
Dinner
En dan het diner. Het lijkt alsof de film weer wordt hervat vanaf het moment dat deze op pauze werd gezet. We willen krankzinnige mensen zien, we krijgen krankzinnige mensen te zien en dat is leuk. De types die de medewerkers hebben meegenomen, hebben een hoge amusementswaarde en het lijkt er op dat ze er zelf ook om kunnen lachen. Het optreden van Barry tijdens het etentje is bijna ontroerend en laat ons eindelijk zien waarom Carell een van de meest gevraagde komedie-acteurs op dit moment is. We zien ook poppenspeler Jeff Dunham in een leuke bijrol.
En dan het diner. Het lijkt alsof de film weer wordt hervat vanaf het moment dat deze op pauze werd gezet. We willen krankzinnige mensen zien, we krijgen krankzinnige mensen te zien en dat is leuk. De types die de medewerkers hebben meegenomen, hebben een hoge amusementswaarde en het lijkt er op dat ze er zelf ook om kunnen lachen. Het optreden van Barry tijdens het etentje is bijna ontroerend en laat ons eindelijk zien waarom Carell een van de meest gevraagde komedie-acteurs op dit moment is. We zien ook poppenspeler Jeff Dunham in een leuke bijrol.
Conclusie
Lachen om anderen is leuk. Dat het niet netjes is, weten we allemaal. Het was daarom niet nodig om een uur van de kostbare filmtijd te besteden aan het doen laten opbloeien van een band tussen Barry en Tim om met dat wapen de belerende boodschap van de film te onderstrepen. Het karakter van Barry is aandoenlijk genoeg om bij de kijker sympathie op te wekken, en daar had regisseur Roach veel meer mee kunnen doen. Gelukkig is er nog Paul Rudd en de bijzonder vermakelijke finale die de film enigszins behapbaar maken.
Lachen om anderen is leuk. Dat het niet netjes is, weten we allemaal. Het was daarom niet nodig om een uur van de kostbare filmtijd te besteden aan het doen laten opbloeien van een band tussen Barry en Tim om met dat wapen de belerende boodschap van de film te onderstrepen. Het karakter van Barry is aandoenlijk genoeg om bij de kijker sympathie op te wekken, en daar had regisseur Roach veel meer mee kunnen doen. Gelukkig is er nog Paul Rudd en de bijzonder vermakelijke finale die de film enigszins behapbaar maken.
