Los Viajes del Viento - recensie

Surrealistische reis door het rijke muzikale verleden van Colombia.

Ignacio Carillo is een door de wol geverfde accordeonspeler die zijn hele leven langs dorpen en boerderijen van Noord-Colombia heeft gezworven om zijn Vallenatosongs ten gehore te brengen. Maar nu zijn vrouw dood is, besluit hij zijn harmonica, die volgens een Colombiaanse folklore ooit aan de duivel toebehoorde, terug te brengen naar zijn oude eigenaar. Eenmaal op weg krijgt hij gezelschap van de tiener Fermin, die niets liever wil dan Carillo op te volgen als 'juglar'.

Los Viajes del Viento is de tweede speelfilm van de jonge Colombiaanse regisseur Ciro Guerra en ziet er, gelet op het camerawerk, beeldschoon uit. De opnamen van de Colombiaanse natuur verdienen een pluim; het is niet voor niets dat de film al in de prijzen viel tijdens het festival in Cannes, en ook op het Bogota Film Festival 2009 werd de film onderscheiden met de prijs voor beste regisseur. Ciro Guerra is pas 29 jaar, maar aan de film is dat niet af te zien.

Episodes
Het verhaal van de film is een aaneenschakeling van episodes, en in deze zin ook standaard in haar opzet voor een 'roadmovie'; de plot bestaat uit het terugbrengen van de accordeon naar zijn oude eigenaar. Dit gegeven is duidelijk, maar tot het moment van het daadwerkelijk terugbrengen van de accordeon, krijgt de kijker een wereld gepresenteerd waarin je treurt, juicht, huilt, en vooral met de twee hoofdrolspelers de reis meebeleeft. Zo is er in een arena-achtige setting een accordeon-battle, waarin de beste accordeonspelers van het land het tegen elkaar opnemen. Als kijker spreek je de taal niet, maar dat neemt niet weg dat je meezingt, meejuicht, en meedoet. Het is een ontroerende scène die al vroeg in de film een warm gevoel aan de kijker geeft. Ook een spectaculair gevecht op een brug, waarbij twee mannen elkaar, begeleid door de klanken van Ignacio, met een kapmes bevechten, is ontroerend. Deze Machete-traditie is rauw gefilmd en komt hier dan ook uit de lucht vallen. Los Viajes de Viento is dan ook een reis die je met de twee hoofdrolspelers beleeft; samen zijn zij op weg en als kijker treedt je toe in hun wereld. De film oogt documentair en dit zorgt voor aantrekkingskracht; het spel is naturel, de locaties prachtig. Het maakt de film dan ook tot een aangename kijkervaring.

Conclusie
Een surrealistische reis door Colombia heeft weinig plot nodig. Het zijn immers de beelden en het spel der hoofdrolspelers die de aandacht trekken.