&Me - recensie

Een merkwaardige driehoeksverhouding in de hoofdstad van de Europese Unie.

De Duitse Eduard (Mark Waschke) neemt in Berlijn afscheid van zijn familie en vrienden. Hij verhuist naar Brussel om daar te werken aan het harmoniseringbeleid van de Europese Unie. De Catalaanse Edurne (Verónica Echegui) verlaat het hotel van haar moeder in Sitges, om stage te lopen in Brussel, toevalligerwijs op dezelfde afdeling als Eduard. Ze lopen elkaar op de eerste werkdag dan ook op ongelukkige wijze tegen het lijf. Richard (Teun Luijkx), een verhuizer die tevens bij de Europese Unie werkzaam is, biedt de helpende hand.

&Meis op het narratieve vlak een vermenging van het reilen en zeilen van de Europese Unie dat wordt uitgebeeld in de omgangsvormen van de drie personages. Treffend hierin is de openingscene waarin de lange stoet vrachtwagens wordt getoond als grotesk voorbeeld van de grote maandelijkse verhuizing van Brussel naar Straatsburg. Alhoewel er kritiek wordt geleverd op deze verhuizing, die bakken vol met geld kost, lijkt&Metegelijkertijd gesubsidieerd door de Europese Unie. De drie einzelgängers die elkaar treffen in Brussel lijken elkaar nodig te hebben, net zoals sommige politici duidelijk het belang van de unificatie van Europa onderschrijven.

Toch is het spijtig dat de verhaallijn nogal voorspelbaar is. Dat Eduard en Edurne een relatie krijgen, dat staat buiten kijf. Dat is betrekkelijk eenvoudig op te maken uit de inspiratieloze dialogen waarin ze de liefde voor elkaar vieren. Dat Richard daarin de spil in het web zal zijn, volgt uit een ongeloofwaardige samenkomst van omstandigheden. De plotwendingen die het verhaal voortstuwen, lijken het organische gehalte van de film aan te tasten. Omdat de drie samen in het verhaal zijn geschreven, krijgt&Meeen geforceerd karakter.

Het is een kip en ei verhaal. Moet je eerst een goed verhaal hebben of staat coherentie voorop? De coherentie is deels afwezig in&Me. Na negentig minuten is het verhaal geenszins op gang gekomen. Bovenal oogt de film als een reclamespot waarin de drie personages amper worden uitgediept. Er wordt zeker niet slecht geacteerd, maar het lijkt alsof het magere script niet meer te bieden heeft. Regisseur Norbert ter Hall bewerkte het boekAnd Mevan Oscar van den Boogaard en levert daarmee niet zijn beste werk af. Ter Hall, die de laatste jaren onder andere triomfeerde met regiewerk bijA'dam - E.V.A, lijkt de boot te hebben gemist.

Overigens rijst de vraag waarom de archetypische toeristische attracties van Brussel dienen als achtergrond voor het verhaal. De dialoog is al cliché, maar de Brussels vlooienmarkt en het Atomium dragen daar ook nog eens aan bij. Elk doorsnee reisprogramma behandelt immers deze locaties. Het zou dan als filmmaker een wijs besluit zijn vooral die geijkte paden niet te bewandelen. Of je moet van goede huize komen en met een ingenieuze kwinkslag een authentieke scene te schrijven, zoals Woody Allen inMidnight In Paris deed. Het jaar daarop verpestte Allen het echter weer met zijn hommage aan Rome. Zo zie je maar weer dat film een moeilijk vak blijft.

&Meblijft aan de oppervlakte. Er is geen sprake van een verdiepende reflectie op de Europese Unie, en de driehoeksverhouding tussen Eduard, Edurne en Richard behoudt een ongeloofwaardig karakter. Ter Hall's film is daardoor een gemiste kans.