Meisje met negen pruiken - recensie

Het leven is één groot feest. Ook als je kanker hebt.

De 21-jarige studente Sophie (Lisa Tomaschewsky) – bloedmooi en blakend van zelfvertrouwen – staat middenin het leven: ze feest, heeft veel vriendjes en is op zoek naar een kamer. Maar dan slaat het noodlot toe: Sophie heeft een zeldzame, agressieve vorm van kanker en moet een langdurige behandeling ondergaan. Gesteund door haar liefdevolle familie en vrienden gaat Sophie de strijd aan. Ondanks haar ziekte probeert zij haar oude leven zoveel mogelijk verder te leven en blijft leuke dingen doen.

De behandeling bestaat uit een chemokuur van 32 weken gevolgd door intensieve bestraling. Als Sophie haar prachtige lange haar begint te verliezen, besluit zij om haar hoofd maar meteen helemaal kaal te scheren – geen half werk. Maar nu kan zij niet meer als normaal meisje door het leven gaan, iedereen kan zien dat zij kanker heeft. Omdat het reguliere pruikenaanbod tegenvalt ('hiermee lijk ik wel een Playmobil poppetje') gaat zij met hartsvriendin Annabel (Karoline Teska) naar de feestwinkel en schaft een opvallende helblonde pruik aan, waarmee zij zich een echte 'Daisy' voelt. De positieve aandacht die Daisy krijgt doet Sophie zo goed, dat zij besluit om meer pruiken aan te schaffen, voor verschillende gemoedstoestanden en gelegenheden. Door afwisselend als Oema, Stella, Sue, Lydia, Pam, Blondie, Platina, Bébé en Daisy door het leven te gaan, lukt het Sophie om voor even een andere identiteit aan te nemen en aan haar ziekte te ontsnappen.

Meisje met 9 pruikenis gebaseerd op het gelijknamige, waargebeurde romandebuut van Sophie van der Stap, die hiermee doorbrak als schrijfster en internationale bekendheid verwierf. Regisseur Marc Rothemund (Sophie Scholl – The Final Days, 2005) kiest bij de verfilming nadrukkelijk voor een luchtige toon, alsof het onderwerp op zich al zwaar genoeg is. Na elk moeilijk moment – het eerste infuus, het moment waarop Sophie’s haar uitvalt - volgt ogenblikkelijk een kwinkslag. En Sophie blijft altijd de baas, ook over haar ziekte. Van de wanhoop die Van der Stap toch ook wel gevoeld moet hebben, krijgen we niet veel te zien. Het leven is één groot feest, ook met kanker. En feesten kan nachtvlinder Sophie, zelfs tijdens de chemokuur. De schaarse momenten van bezinning zijn nogal geforceerd: Sophie die over een zonovergoten bospad fietst, of met Annabel in een cabrio door een prachtig landschap rijdt, terwijl zij in de voiceover haar ziekte toespreekt: ‘Door jou heb ik geleerd van het moment te genieten’. Het heeft een makkelijk te verteren, maar oppervlakkige film opgeleverd. Eenfeelgood-film over kanker, dat wringt toch een beetje.

Conclusie

Meisje met 9 pruiken gaat over een jonge vrouw met een agressieve vorm van kanker die een langdurige behandeling moet ondergaan. De toon van de film is opvallend luchtig, wat niet goed past bij de zwaarte van het onderwerp.