The Conjuring - recensie

Before Amityville, there was Harrisville.

SindsThe Amityville Horroruit 1979 is de setting van een horrorhuis in tientallen horrorfilms gebruikt. Toch lijkt het erop dat mensen een zwak blijven hebben voor krakende vloeren, bewegende meubels, enge fluisterende stemmetjes en geesten die een lichaam willen overnemen. MetThe Conjuring doet James Wan een poging om deze clichématige setting te gebruiken en nieuw leven in te blazen. Wan heeft verscheidene bekende horrorfilms op zijn naam staan waaronderDead Silence, Insidiousen dé succesvolste horrorfilmreeks aller tijdenSaw, waarvan maar liefst zeven delen zijn gemaakt.

The Conjuring- dat letterlijk geesten oproepen betekent - is een voorloper van Amityville en is, in hoeverre je het wil geloven, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Deze zogenaamde prequel gaat over - hoe kan het ook anders - een gezin genaamd ‘familie Perron’ dat geterroriseerd wordt door een duistere kracht in een oud huis waar zij net in zijn gaan wonen. Na enkele incidenten die gecategoriseerd kunnen worden als ‘geestig’ begint de echte horror en schakelt de moeder demonologen Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga) in om het huis vrij van geesten te maken. James Wan begint behoedzaam het verhaal en zorgt voor een fantastische opbouw, iets wat in dit genre niet vaak voorkomt. Door het gebruik van enkele clichées geeft Wan een soort eerbetoon aan populaire horrorfilms alsPoltergeist, The Changeling, The Hauntingen Hitchcock'sThe Birds.

Ouderwets horrorgevoel

James Wan laat niet alleen zien hoe goed hij het horrorgenre onder de knie heeft. Door het gebruik van een verwaarloosbare hoeveelheid aan gore en bloed laat hij misschien wel de beste thriller van deze zomer zien. Met steeds grotere stappen word je opgeschrikt door de meest angstaanjagende en spannende scenes. Mede door de cameratechnieken staan de haren op je armen van begin tot aan het einde van de film overeind. De cinematografie is ook geïnspireerd door de eerder genoemde horrorfilms en creëert een soort ouderwets horrorgevoel.

Aangedikt

Het verhaal wat The Conjuringvertelt biedt niet veel origineels. De film is een mix vanThe Amityville Horror,The Exorcisten meer. Ook is er veel herkenning voor de mensen dieThe Cabin in the Woodshebben gezien. Verder is er wel iets te zeggen over het gegeven dat er acht generaties hebben gewoond en doodgegaan zijn door allerlei gruwelijkheden voordat de familie Perron zich huisvestte in Harrisville. Dat het allemaal ‘écht’ is gebeurd, wordt op sommige momenten nog extra aangedikt, maar wordt door het acteerwerk van ‘de Perrons’ niet altijd bekrachtigd. Daarnaast zijn de rollen van demonologen Ed en Lorraine gelukkig wél erg goed en geloofwaardig neergezet.

Ook al is er bijThe Conjuring de originaliteit ver te zoeken, gek genoeg is deze film niet makkelijk weg te zetten als stereotype horrorfilm. James Wan legt zijn liefde voor het genre in beeld vast en slaagt er in om ons terug te laten denken aan die geweldige horrorklassiekers. De combinatie van de cinematografie en sfeer uit de welbekende films zorgt daarvoor. De opbouw van het verhaal - of het nu waargebeurd is of niet - en de bloedstollende scènes doen alle teleurstellingen van deze zomer vergeten en zet zich neer als één van de beste films van het jaar. Met een relatief laag budget van 20 miljoen en inmiddels een opbrengst van 220 miljoen isThe Conjuring met vlag en wimpel een geslaagde productie en daarmee een fantastisch mooie ode aan de horrorfilms uit de jaren ’70.