Parkland - recensie

De dood van John F. Kennedy door de ogen van normale mensen.

Parklandis de debuutfilm van de prijswinnende journalist Peter Landesman en is gebaseerd op het boek van Vincent Bugliosi,Four Days in November. Playtone - de productiemaatschappij van Tom Hanks - kwam op het idee om deze onlosmakelijke gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis te vertellen op een manier die nog niet eerder is gedaan, namelijk door de ogen van een handjevol gewone mensen. De kern komt uit de eeuwige vraag die iedereen stelt bij een aangrijpend moment als deze: waar was jij toen het gebeurde? Wellicht een vraag die iedereen herkent, maar velen niet associëren met de moord op John F. Kennedy.Parklandlaat ons mensen zien die voor de rest van hun leven verbonden zijn met deze vraag.

Het shockerende filmpje waarbij John F Kennedy bij de intocht in Dallas, Texas wordt neergeschoten, is zeer bekend. Eén van de mensen die inParklandgevolgd wordt is Abraham Zapruder - gespeeld door Paul Giamatti (Saving Mr. Banks, Cinderella Man). Hij was een simpele man die zijn brood verdiende in de journalistiek en maakte het filmpje wat uiteindelijk het belangrijkste bewijsstuk bleek van wat er die dag gebeurde. Vervolgens verandert het perspectief vrij snel en volg je het ziekenhuispersoneel van Parkland waar John F. Kennedy nadat hij werd neergeschoten naartoe werd gebracht. Zac Efron speelt een trainee-arts en Marcia Gay Harden een hoofdverpleegkundige die Kennedy in leven proberen te houden.

Oppervlakkig

Peter Landesman heeft er goed aan gedaan om de film zo snel mogelijk te laten beginnen met de dood van John F Kennedy. Dit is namelijk een gegeven dat voor iedere kijker bekend en interessant is. Alleen volgt hij na 15 minuten deze formule niet meer en verliest hij het alwetende publiek gedurende het merendeel van de film uit het oog.Parklandis per definitie geen thriller, maar kennelijk heeft Landesman een voorliefde voor dit genre, aangezien hij de film veelvoudig laat afspelen onder begeleiding van muziek die hier thuishoort. Hoewel er ook momenten zijn waarbij je opgedragen wordt je ontroerd te voelen, komt het dramagenre ook niet geheel tot zijn recht omdat er maar weinig tijd aan karakteropbouw wordt besteed.

Meelijwekkend script

Je kan eruit concluderen dat dit een onsamenhangend geheel vormt, maar dit is niet het enige wat daar voor zorgt. Naast het ziekenhuispersoneel en de ‘onwetende cameraman’ is er nog een opzichzelfstaand verhaal over de broer van de moordenaar die de president heeft neergeschoten (Robert Oswald), een FBI agent die de schutter voortijdig had kunnen opsluiten en het had kunnen voorkomen, het hoofd van de Secret Service uit Dallas die een onderzoek uitvoert naar de moord en tot slot het Secret Service team dat JFK begeleidde. Al deze perspectieven komen in de 90 minuten tijd dat de film duurt zeer dunnetjes aan bod en is volledig te wijten aan het matige script.

Het scenario is overladen met maar liefst 80 sprekende rollen die op beeld letterlijk en figuurlijk in elkaars weg lopen. Zonder enige karakterverdiepingen en maar een schaarse hoeveelheid interessante informatie die je niet zelf had kunnen bedenken, mag je spreken van een verwaarloosbare toevoeging aan de films die al over JFK bestaan. Het camerawerk die met een vlieg-op-de-muurstijl het perspectief bekrachtigt en de kundige acteurs die aan de hoofdpersonen zijn verbonden, redden Peter Landesman nog enigszins, maar weten niet het matige script en het incoherente geheel enige toegevoegde betekenis te geven.