Gaat zien, gaat zien, gaat zien, gaat zien. Films als deze, zo maken ze ze niet vaak meer. The International van Tom Tykwer is niet alleen een geweldige film, maar ook in het bezit van een zeer actueel thema: malafide banken.
Financiële crisis
De film is dan wel gebaseerd op een bankschandaal uit begin jaren 90, een beter tijdstip had regisseur Tom Tykwer niet kunnen kiezen om The International uit te brengen dan nu met de wereldwijde financiële crisis. Het verhaal van de film is in synopsis vrij eenvoudig. Interpol Agent Louis Salinger (Clive Owen) en procureur Eleanor Whitman (Naomi Watts) bundelen hun krachten om een corrupte internationale bank te ontmaskeren. De bank heeft een geheime politieke agenda en doet aan wapenhandel. Hun zoektocht naar gerechtigheid, leidt hen langs steden als Berlijn, Milan, Istanbul en New York. De vraag is of een bank zo machtig uberhaupt kan worden berecht?
Divers
Tykwer is niet alleen sterk in zijn regie, maar ook in zijn diversiteit: Lola Rennt , Der Krieger und die Kaiserin, Heaven, Perfume en nu The International . Iedere film een ander genre, maar allen duidelijk voorzien van Tykwers handtekening (zoals bijvoorbeeld de altijd prachtige beelden). Tykwer weet als geen ander om te gaan met spanning. Tykwer maakt, zoals ze bij boeken zeggen, pageturners. Vergelijk je The International met andere hedendaagse actiethrillers, dan zal je opvallen dat Tykwers film aanzienlijk meer kalm en ingetogen is. Het tempo ligt lager en er zijn minder uitspattingen qua scènes. De film maakt het de kijker dan ook niet makkelijk en vraagt wat van je geduld. Terug naar vroeger zou je kunnen zeggen. Films als The French Connection , Marathon Man of The Conversation , daartussen behoort The International . De jaren '70 thriller. Films die nog de tijd namen en niet alles voorkauwden aan uitleg.
The International zal dan ook niet voor iedereen zijn weggelegd. Maar wanneer er in de film wordt uitgepakt, gebeurt dit met verve. De shoot-out scene in het New Yorkse Guggenheim Museum is magistraal mooi en intens. Deze shoot-out kan wat mij betreft nu al de filmgeschiedenis ingaan als één van de beste actiescènes ooit gefilmd. Alleen al deze scène maakt dat de film een bioscoopkaartje meer dan waard is. Owen als Sallinger is de perfecte held van vlees en bloed, die telkens faalt in zijn zoektocht naar gerechtigheid en zuigt je met zijn acteerprestaties de film in.
Ingetogen
The International is anders dan andere actiethrillers. De film durft de tijd te nemen om een verhaal ter vertellen. Door het ingetogen tempo verspeelt de film zijn spanning dan ook nooit. Een uiteindelijk bevredigend happy end hoef je niet te verwachten en natuurlijk zijn er diverse elementen aan te tonen die onuitgelegd blijven of nauwelijks aandacht krijgen (zoals bijvoorbeeld personages Sallinger en Whitman waarvan je bijna niks komt te weten). Ik persoonlijk vind dit een verademing. Door deze keuze blijft de strijd tegen de bank centraal staan en biedt het tegelijkertijd de kijker de ruimte zelf dingen in te vullen.
Naomi Watts speelt zoals altijd zeer sterk en Clive Owen is de nieuwe Gene Hackmen. Owen is geen James Bond, maar een soms stuntelende agent die doodsangsten uitstaat tijdens vuurgevechten. Dit maakt de film niet alleen realistischer, maar vooral uitermate spannend. Een betere kop had agent Sallinger niet kunnen hebben.
Conclusie
De film is dan wel een Amerikaans product, maar staat verre van een Hollywood film. Misschien daarom wel de matige kritieken die de film eerder kreeg. Recht-toe-recht-aan actie en duidelijke goede- en slechteriken bezit deze film niet. The International is een verfrissende aanrader voor eenieder die op zoek is naar iets anders dan alle standaard actie meuk. Twee uur lang op het puntje van je stoel en unheimische spanningen in je onderbuik. Wat fijn.
