Warm Bodies - recensie

Zombies kunnen doorgaans niet denken en praten. R. kan dat echter wel. En dat maakt het mogelijk dat zijn dode hart gaat kloppen voor een meisje van vlees en bloed.

In een post-apocalyptische wereld worden de mensen door middel van een massieve muur gescheiden van de zombies die buiten de muur leven. R. leeft met een hele groep zombies op een verlaten vliegveld. Hij heeft een oud vliegtuig omgetoverd tot een knus onderkomen en daar wacht hij tot hij zal veranderen in een bloeddorstige boney. In tegenstelling tot de boneys kunnen de zombies op een basaal niveau met elkaar communiceren en verplaatsen ze zich tergend langzaam. Wanneer R. en bevriende zombie M. grommend overeenkomen dat hun magen knorren, gaan ze op zoek naar vlees in de stad. Daar overvallen ze een groepje menselijke jongeren om vervolgens hun hersens op te peuzelen. De hersens zijn immers het beste stukje vlees en het geeft de zombies toegang tot de gedachtenwereld van hun slachtoffer. Als R. de hersens van Perry tot zich neemt, ziet hij de liefde voor diens beeldschone vriendin Juliet. Om redenen die hij zelf niet begrijpt, neemt hij Juliet mee naar zijn onderkomen op het vliegveld en als snel lijkt het er op dat de zombie warme gevoelens krijgt voor het meisje.

Toen Isaac Marion zich vervreemd voelde van de wereld, vergeleek hij dat gevoel met het zijn van een zombie. Hij schreef er een verhaal over dat maar zeven pagina’s telde. Het werd een enorm succes op het internet en daarom breidde Marion het uit. Het verhaal belandde uiteindelijk in de handen van Jonathan Levine, regisseur van All the boys love Mandy Laneen50/50. Wat hem het meest aantrok in het script was het gegeven dat het verhaal vanuit het perspectief van een zombie wordt verteld. Normaal gesproken zijn zombies de rottende engerds die de protagonisten de stuipen op het lijf jagen, maar in dit verhaal zijn ze menselijk en eigenlijk best wel lief. En die lieve zombie wordt gespeeld door Nicholas Hoult, wiens helderblauwe ogen ons eerder aanstaarden inAbout a boy, waarin de kleine Hoult de volwassen Hugh Grant tracht op te voeden. De Australische actrice Teresa Palmer is gecast voor de rol van Juliet, een bloedmooie vrouw die moeiteloos de harten van de zombie sneller doet laten kloppen.

Het is inderdaad een unieke invalshoek: een zombie die gevoelens krijgt voor een mens. Juist vanwege deze benadering is de kans groot dat de film zal worden ervaren als een parodie op het genre. Gelukkig valt dat mee;Warm Bodiesis vooral een film over relaties. In dit geval zijn het relaties die zombies kunnen of willen aangaan, maar het hadden net zo goed aliens of orcs kunnen zijn. Omdat R. niet kan praten gedurende een groot gedeelte van de film beleven we zijn wereld door middel van innerlijke monologen. Alle zombieclichés passeren de revue en Hoult weet precies wanneer ironie gewenst is. Op het moment dat R. en zijn zombiemaatjes zich richting de stad verplaatsen, voegt hij nog even zuchtend toe: “God, we move slow.” R.’s innerlijke monologen zijn het leukste gedeelte van de film en het is daarom ook jammer dat deze steeds minder vaak voorkomen wanneer Juliet haar intrede doet.

Vanaf dat moment is het ook helder dat de film vooral een romantisch gebeuren is. Dat werkt goed omdat er sprake is van een merkbare chemie tussen R. en Juliet en Levine kiest er duidelijk voor om daar op in te zoomen. Er worden hier en daar ook regelmatig linkjes gelegd met Wiliam Shakespeares Romeo en Julia, R. en Juliet is daar al een voorbeeld van. De andere zombies en de boneys zijn daarna nog maar bijzaak. Dit verandert echter vanaf de tweede helft van de film wanneer R. Juliet besluit terug te brengen naar de stad. “Geen zombiefilm zonder epische strijd,” moet Levine gedacht hebben en daarom is er in de tweede helft van de film meer aandacht voor actie. De manier waarop bepaalde ontwikkelingen tot stand komen zijn vaak net iets te ver gezocht en dat maakt het tweede gedeelte van de film een stuk minder boeiend en komisch dan het eerste.

Het eerste gedeelte vanWarm Bodies is er een om op slag verliefd op te worden. Hoult is daar met zijn innerlijke monologen grotendeels verantwoordelijk voor. En de liefde die opstijgt vanaf het verlaten vliegveld doet je stiekem verlangen naar een eigen onmogelijke liefde. Helaas sterft de verliefdheid een langzame dood wanneer het tweede deel van de film begint. De bloeddorstige zombies die we kennen uit het horrorgenre komen opeens op de proppen en verpesten alles wat mooi en lief was in een film waarin ze eigenlijk niet thuishoren.