Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Daar zat ik dan in de studeerkamer van een goede vriend in Thessaloniki. Laptop opengeslagen, glaasje wijn erbij, doorklikken naar Uitzending Gemist en nog een paar kliks verder naar de pagina van Zusjes . Het was 30 december, buiten liepen mensen zonder winterjas en probeerden anderen een parkeerplek te vinden tussen drie rijen dubbel geparkeerde auto’s.
Dat dubbel parkeren is in Thessaloniki niet echt een probleem. Ten eerste werden een aantal weken geleden alle parkeerwachters ontslagen en ten tweede hebben bijna alle automobilisten achter hun voorruit een papiertje met hun mobile nummer geplakt. Dus als je niet meer kunt uitparkeren, bel je gewoon even de eigenaar van de wagen die je blokkeert. Maandag 30 december dus. Zoals iedere maandag de laatste weken verheugde ik mij op een nieuwe aflevering van de serie Zusjes . Na een aantal jaar geleden alle seizoenen van de Soprano’s te hebben gekeken, besloot ik mijn verslavingsgevoeligheid niet meer verder op de proef te stellen en weer eens een boek te gaan lezen in plaats van een nieuw met cliffhangers doorspekt avontuur ( The Wire, Breaking Bad, Girls, Mad Men , nooit gezien) aan te gaan.
Tot oktober 2013. Ik las ergens een recensie over een nieuwe serie die gemaakt zou zijn door Dana Nechushtan, de regisseuse van Dunya & Desie . Het zou gaan over twee opgroeiende meiden met Indische wortels en Anneke Grönloh als oma. Aangezien ik zo’n beetje bij mijn eigen Indische oma ben opgegroeid - die overigens een hekel had aan Anneke Grönloh, iedere keer als deze dame op tv was riep zij uit: “Oh, Brandend Zand, verschrikkelijk!” voordat ze wegzappte - en ik begin 2000 gek was op Dunya & Desie besloot ik om de eerste aflevering te gaan kijken.
Het Indische accent en de sfeer dropen er nog niet meteen van af maar wat mij vooral raakte waren de goed uitgekozen (en gecaste) karakters. De zorgzame en iets te dienende moeder, de vader van de zusjes die niet kan praten over zijn gevoelens en natuurlijk de twee meisjes die borrelen van de energie en staan te popelen om het huis uit te gaan na hun eindexamen. Je kunnen identificeren met de personages, dat is natuurlijk het meest belangrijke om van een film, serie of zelfs boek te kunnen genieten. Tijdens aflevering twee merkte ik al dat ik hardop dacht: “Oh, jee, doe dat nou niet”. En bij aflevering drie hoorde ik mezelf tegen de tv vader op het scherm zeggen:”Wat een domme lul ben je eigenlijk ook, man”.
Maar wat zet Loek Peters die kerel goed neer. Zijn hele lichaamstaal straalt uit dat hij het allemaal ook even niet weet, hij weet precies op de juiste manier zijn depressieve dochter een schop onder haar kont te geven, hij houdt op momenten zijn mond waarop van het beeld spat dat hij écht iets moet gaan zeggen tegen zijn vrouw die hij aan het belazeren is. Mitzi en Eefje begon ik ook al snel toe te spreken vanuit mijn bureaustoel. Enfant terrible Eefje - heel herkenbaar neergezet door Chloe Leenheer als de typische rebel die overal tegen is maar stiekem gewoon een knuffel nodig heeft - slingerde ik: “Neem die pillen nou maar” toe, terwijl ik Mitzi aanmoedigde om haar leuke buurjongen te zoenen, iets wat gelukkig helemaal aan het einde ook gebeurde. Ah, het einde inderdaad. Maandag 30 december. Daar waar ik een venster met “zo 29 dec 2013, 18:58” op mijn scherm verwachtte, daar stond alleen nog de aflevering van 22 december bovenaan.
Negen afleveringen werden er gemaakt en dit was dus de laatste. Erg kasian voor mij en de andere kijkers waarvan er velen op de sociale media lieten weten dat ze het te gek vonden en hoopten op een tweede deel van deze bijzondere serie. We wachten met spanning af....
