American Graffiti & More American Graffiti - dvd recensie

One, two, three o'clock, four o'clock, rock... De Rock & Roll komt je in deze film letterlijk tegemoet. Ik heb het nu wel over het eerste deel van American Graffiti dat uitkwam in 1973 onder regie van George Lucas (Star Wars) en dat zich afspeelt in 1962.

Het tweede deel More American Grafitti komt uit 1979 en probeert het succes van de eerste film uit te buiten (alleen in de VS al verdiende de film zijn budget bijna 100 keer terug). Zoals in de regel bijna elke sequel een vormeloze nageboorte is van het origineel, is dat hier ook het geval. Daar hoeven we dus niet over uit te wijden. Toch is deze dubbeluitgave wel een feest van herkenning. Niet alleen zie je jonge versies van bekende, ondertussen grijs geworden acteurs, maar ook de schitterende soundtrack van vooral de eerste film neemt je mee terug naar de wereld van de Cadillacs, jukeboxen en 'prom night'.

American way of life
In deel één volgen we een stel schoolvrienden en dorpelingen uit Californië, gespeeld door o.a. Richard Dreyfuss, Ron Howard en Harrison Ford die na hun ‘graduation’ moeten gaan besluiten wat ze gaan doen. Hun bedenkingen en uitspattingen worden gedurende een avond en nacht gevolgd. De DJ die over de radio’s van hun auto’s klinkt en in deel 1 ook even te zien is, is Wolfman Jack, die zichzelf speelt in de film. Ook al is de film wel gedateerd, voorspelbaar en voorzien van een flinke dosis preutse humor blijft het een genot om de jongelui te volgen terwijl ze rondrijden in hun auto’s. De tijden van de oliecrisis, files en hersendodende Carglass reclames ligt nog ver voor hun.

Ze toeren uur na uur rond in hun wereld, het dorpje Modesto, zonder zich druk te maken over geld, lekker luisterend naar reclamevrij radiogeouwehoer en af een toe een wedstrijdje snel optrekken bij het stoplicht. Op de achtergrond spelen uiteraard de meest existentiële vragen en spelen zich de ontroerendste verhalen af uit het leven van een Amerikaanse dorpstiener. De stoere jongen wordt volwassen, het meest kleffe stel van de stad gaat uit elkaar om vervolgens weer bij elkaar te komen en de oppernerd krijgt zijn vriendinnetje.

Je ligt niet dubbel van het lachen, mij lukte dat slechts, en opvallend genoeg, in deel twee, maar je kunt heerlijk opgaan in de vermakelijke perikelen van de jongelui en even de smeltende poolkappen om je heen vergeten. Nog even voor de volledigheid. American Graffiti won twee Golden Globes en werd genomineerd voor vijf Oscars in 1964. Ook nu nog heeft de film volgens velen een belangrijke cultuurhistorische waarde.

Dit deel trekt letterlijk en figuurlijk veel minder volle zalen. Hoewel de humor explicieter aanwezig is, straalt er niet zo veel plezier van de cast af als in het eerste deel. Een uitzondering is de oppernerd uit het eerste deel, Charles Martin Smith, die wederom Terry 'the toad' Fields speelt. Het verhaal is verre van origineel. Hier en daar zelfs langdradig en je hoeft geen helderziende te zijn om te weten hoe het verhaal afloopt. De muziek maakt veel goed, als wordt het pas echt te gek als de film al af is en Bob Dylan inzet.

Conclusie
Het is gewoon zo dat beide films als 'film' niet echt wonderlijk te noemen zijn. Toch is, wat ze laten zien en horen wel fantastisch. Deel een is origineel en deel twee acceptabel en eigenlijk alleen leuk als je deel een ook gezien hebt. Hoe dan ook, na het kijken van de films houd je er toch een goed gevoel aan over.

Deze uitgave heeft geen noemenswaardige extra's.