IDFA 2010: There once was an Island, Te Henua e Noho - recensie

Over een Polynesisch eilandje nabij Papoea Nieuw-Guinea dat langzaam wordt opgeslokt door de oceaan.

Op een eiland van een halve kilometer lang leven de Tahu, één van de honderden verschillende culturen en talen op de eilanden van Papoea Nieuw-Guinea. Als het er naar uitziet dat de inwoners misschien moeten verhuizen naar het vaste land, blijkt dat de cultuur erg verbonden is met het eiland. Zo zijn er bepaalde vruchten en materialen nodig voor de rituelen van de eilandbewoners die ze niet zo snel op andere eilanden zullen vinden. Bovendien wonen ze er al meer dan duizend jaar, dus een volksverhuizing ligt niet erg voor de hand. Toch zullen de eilandbewoners zich snel moeten bedenken omdat het eiland langzaam door het water wordt opgeslokt en er weinig anders op zit voor de bewoners.

Hoewel de film veel aandacht heeft voor de fascinerende rituelen en gebruiken van de eilandbewoners die waarschijnlijk verdwijnen, gaat maakster Briar March te veel op zoek naar het drama door middel van interviews en zet ze het ook nog eens flink aan met muziek. Juist omdat de dreiging zo constant aanwezig is, heeft de film dit helemaal niet nodig. Haar moeite had beter meer naar die met uitsterven bedreigde cultuur kunnen gaan, zodat daar nog iets van overblijft. Want hoe tragisch het ook is, een echte oplossing zal er voor de eilandbewoners waarschijnlijk niet komen. Zeker niet in een arm land als Papoea Nieuw-Guinea dat niet erg bekwaam is in reddingsmissies.

Conclusie
There Once was an Island, Te Henua e Noho is een documentaire die helaas de subtiliteit mist om in het geheugen te blijven. Wel is het een fascinerend en confronterend onderwerp dat je als kijker toch laat nadenken over klimaatverandering en de gevolgen ervan. Helaas zal dit bij de meesten niet erg lang zijn en heeft de film net zo'n korte houdbaarheidsdatum als Al Gore's An Inconvenient Truth , helemaal nu de klimaathype wel een beetje tot zijn einde is gekomen.