IFFR 2009: Louise-Michel - recensie

De derde feature film van regisserend duo Gustave Kervern en Benoît Delépine is de absurdistische zwarte komedie Louise-Michel . Wat begint als een veelbelovend Pièce de résistance, zakt al snel in als een mislukte soufflé.

Een groep vrouwen werkzaam in een deprimerende textielfabriek in een suffig Frans dorpje, worden tijdens een vakbond bijeenkomst gerustgesteld dat ze ondanks tegenslagen niks te vrezen hebben. Sterker nog, om dit vertrouwen te versterken krijgt ieder een nieuw werkschort voorzien van eigen naam. Wanneer de volgende dag blijkt dat ze zijn voorgelogen en ze op straat staan met een oprotpremie besluiten ze het geld bijeen te voegen en er iets bijzonders mee te doen: ze huren een huurmoordenaar in om degene die de fabriek heeft gesloten, uit de weg te ruimen. Louise, een potige vrouw net terug in de samenleving na een gevangenisstraf te hebben uitgezeten, zal alles regelen. En dan beginnen de maffe avonturen van Louise en huurmoordenaar Michel, op zoek naar hun slachtoffer en zichzelf.

Het verhaal klinkt als een zeer krachtige opzet naar iets moois. Het is dan ook spijtig dat de film niet uit de voeten kan met het verhaal. Louise-Miche l resulteert veel te snel in flauwiteiten en botte grappen, waarbij je van de meeste de clue al van ver aan ziet komen. De scènes en situaties die niet voorspelbaar zijn worden bijna eenieder tot gruzelementen herhaald. Het is overdaad wat schaadt wat de klok slaat. Het lijkt ook enkel als doel te hebben om een snelle lach bij het publiek te forceren; functie en betekenis ontbreekt het bij de meeste komische scènes namelijk.

Zo is er een personage, woonachtig op de camping van Michel, paranoïde en obsessief bezig met complottheorieën. Zijn hele personage bestaat enkel om flauwiteiten te kunnen tonen zoals zijn zelfgebouwde simulatie van de 9/11 ramp. Het heeft allemaal geen doel in deze film, waardoor het verhaal je ook al snel gestolen kan worden. Structuur lijkt al na het eerste half uur van de film te zijn verloren. Balans en tempo hoef je al helemaal niet proberen te zoeken.

Louise-Michel begint nog als een rustige film die mondjesmaat te pruimen is. Dan wordt er echter vanuit het niets besloten dat er van alles moet plaatsvinden (nog meer dan driekwart van het plot) en wordt dit maar roekeloos in het laatste half uur van de film gepropt. Lukt het je door alle mankementen van de film heen te kijken, dan blijkt dat de film niet echt leuk is. De karakters zijn lege omhulsels enkel daar om als belichaming te dienen voor de grove stereotypen. Een stel vervelende figuren bij elkaar waar je niks mee kan, maar vooral niks mee wil.

Enige lichtpuntje zijn de kibbelende textiel-dames die op de hoogte worden gehouden van de vorderingen van het moordend duo. Jammer genoeg zie je deze dames te weinig en moet de film gedragen door Michel en Louise, iets waar zij niet toe in staat zijn. Zelfs acteur Mathieu Kassovitz die naast producer van de film ook een kleine bijrol heeft, lijkt niets te kunnen met zijn personage en levert zodoende een weinig bijzondere bijdrage.

Vervelen zul je je niet bij Louis-Michel , er gebeurt meer dan genoeg in de film. Het is alleen van zulke ongeinspireerde matigheid, dat je halverwege de film een sterk verlangen hebt naar Franse grootheden zoals Jacques Tati en Louis de Funès. Gelukkig heeft de film een fijne en zeer gevarieerde soundtrack waardoor je af en toe je ogen wat welverdiende rust kan gunnen tijdens dit rariteitenkabinet dat Louis-Michel heet.

Vertoningen tijdens het International Film Festival Rotterdam

Zondag 25 januari 22:00 Cinerama 1
Donderdag 29 januari 12:00 Cinerama 5
Zaterdag 31 januari 10:45 Pathé 2

Lees ook onze andere IFFR recensies .