Japans drama over jongen met geestelijk gehandicapte broer.
Mikio (Katsuya Kobayashi) werkt op een callcenter en verzwijgt tegen zijn collega's dat hij thuis een geestelijk gehandicapte broer (Takaki Uda) heeft. Het is echter met de komst van callgirl en idol -jonge meisjes die kinderachtige liedjes in kostuum voor eenzame, nerderige mannen zingen- Marin (Chika Uchida) die hij in huurt voor zijn broer, dat Mikio zich beter in leert leven in zijn broer. Het lijkt een typisch Japanse manier van problemen oplossen; doen alsof ze er niet zijn. Zo gaat Mikio zelfs zo ver dat hij de voordeur met een ketting af sluit omdat zijn broer steeds van huis weg loopt.
Extreem Laag Budget
De film werd namelijk op een extreem laag budget van 25.000 euro en in tien dagen geschoten. Het is een knappe prestatie waarvoor je respect kunt hebben, toch heeft het ook zijn nadelen. Je merkt dat er in sommige scènes te weinig aandacht is geweest voor het acteerwerk. Met name Uchida weet in een dramatische scène aan het strand niet te overtuigen, wat tot zwak spel met het nodige geschreeuw en gegil leidt. Kobayashi speelt beter, maar in de tweede helft van de film kan hij de overdreven dramatische gebeurtenissen ook niet geloofwaardig maken. Het probleem zit niet geheel in de regie, zo heeft het script ook de nodige mankementen. Waar het in de eerste helft een tamelijk realistische setting handhaaft, is het in het tweede deel dat er teveel absurde en overdreven dramatische gebeurtenissen plaatsvinden. Het is weer zo'n geval waar de film te lang na de climax nog door gaat, en je aan het einde van elke scène hoopt dat de film eindelijk afgelopen is. Het handheld camerawerk stoort niet, maar levert ook geen bijzondere composities op.
De film werd namelijk op een extreem laag budget van 25.000 euro en in tien dagen geschoten. Het is een knappe prestatie waarvoor je respect kunt hebben, toch heeft het ook zijn nadelen. Je merkt dat er in sommige scènes te weinig aandacht is geweest voor het acteerwerk. Met name Uchida weet in een dramatische scène aan het strand niet te overtuigen, wat tot zwak spel met het nodige geschreeuw en gegil leidt. Kobayashi speelt beter, maar in de tweede helft van de film kan hij de overdreven dramatische gebeurtenissen ook niet geloofwaardig maken. Het probleem zit niet geheel in de regie, zo heeft het script ook de nodige mankementen. Waar het in de eerste helft een tamelijk realistische setting handhaaft, is het in het tweede deel dat er teveel absurde en overdreven dramatische gebeurtenissen plaatsvinden. Het is weer zo'n geval waar de film te lang na de climax nog door gaat, en je aan het einde van elke scène hoopt dat de film eindelijk afgelopen is. Het handheld camerawerk stoort niet, maar levert ook geen bijzondere composities op.
Conclusie
Lost Paradise in Tokyo is een matige debuutfilm die wel met een knap bescheiden budget is gemaakt. Het matige acteerwerk en script maken het verhaal ongeloofwaardig met name in het tweede deel van de film. Hier gebeuren teveel absurde gebeurtenissen die niet samen gaan met de realistische wereld van het eerste deel van de film. Als Shiriashi volgende keer wat meer draaidagen heeft, haalt hij wellicht meer uit zijn acteurs en maakt hij een geslaagder film.
Lost Paradise in Tokyo is een matige debuutfilm die wel met een knap bescheiden budget is gemaakt. Het matige acteerwerk en script maken het verhaal ongeloofwaardig met name in het tweede deel van de film. Hier gebeuren teveel absurde gebeurtenissen die niet samen gaan met de realistische wereld van het eerste deel van de film. Als Shiriashi volgende keer wat meer draaidagen heeft, haalt hij wellicht meer uit zijn acteurs en maakt hij een geslaagder film.
Voor deze film zijn op het IFFR geen kaarten meer verkrijgbaar.
| Titel: | Lost Paradise in Tokyo |  |
| Genre: | Drama | |
| Regie: | Kazuya Shiriashi | |
| Cast: | Katsuya Kobayashi, Chika Uchida, Takaki Uda, e.a. | |
| Première: | IFFR 2010 | |
| Trailer: | - |
