Imagine 2010: Amer - recensie

Debuterend regisseursduo brengt een ode aan de Giallo van de jaren zeventig.

Bruno Forzani is opgegroeid met horrorfilms en dan voornamelijk de Amerikaanse slashers uit de jaren tachtig. Nadat hij als kind geïntroduceerd werd aan Dario Argento’s Tenebrae maakte hij kennis met de wondere wereld van de Italiaanse Giallo. De bekende elementen uit dit subgenre van de horror zijn in volle glorie aanwezig in Amer , zijn eerste langspeelfilm, die hij maakte in samenwerking met zijn vaste regiepartner Hélène Cattet.

Gewaagd
De film laat verschillende tijden zien uit het leven van de vrouw Ana. Eerst is er de kleine Ana, die een nacht doorbrengt in het grote oude huis van haar opa, die juist overleden is. In de kamer naast haar zit haar oma, die met allerlei plechtigheden en rituelen bezig is, zodat haar man veilig naar de hemel kan. Dan is Ana een puber, en is ze samen met haar moeder een dagje aan het winkelen in de stad. Vervolgens is er de volwassen Ana, die terugkeert naar het huis waar ze altijd gewoond heeft. Ze wil het huis, dat nu te koop staat, opknappen.

Amer is een film die moeilijk te behappen zal zijn voor de gemiddelde bioscoopbezoeker. Deze ode aan een paar van de voornaamste grootheden uit de Italiaanse horror is uiteindelijk een flink gekunsteld werkje geworden. De vertelstijl is geheel gestript van een leidraad, wat het geduld van menig ‘verhaaljunk’ flink op de proef stelt. Forzani en Cattet categoriseren hun film als een ‘trip’; een film die ervaren hoort te worden op zintuiglijke basis. Dit is bijzonder gewaagd, want er zijn maar weinig filmmakers die met dit uitgangspunt een overtuigend geheel kunnen bewerkstelligen.

Eervol
Het lukt dit regisseursduo dan ook gedeeltelijk. De eerste sequentie met de jonge Ana is werkelijk schitterend. Het kleurgebruik is fenomenaal en doet terugdenken aan het beste werk van de meesters Mario Bava en Dario Argento. Om enigszins in de buurt te komen van A Drop of Water , een segment uit Bava’s Black Sabbath, en Argento’s meesterwerk Suspiria is op zijn minst verdienstelijk te noemen. Het tweede deel, waarin we de seksueel bewust wordende Ana volgen, brengt het niveau van de film pijnlijk omlaag. Pijnlijk, omdat het eerste deel van dermate hoge kwaliteit is dat het repetitieve en overdadige middenstuk bijzonder leeg aanvoelt. Gelukkig herpakt Amer zich met de climax die aantoont dat Forzani en Cattet inderdaad een voorliefde voor de Giallo hebben. Het kat- en muisspel tussen een mysterieuze moordenaar en Ana is subliem in beeld gebracht. Zwarte handschoenen, close-ups van ogen en een scheermes zijn hier de ingrediënten van een intense en gestileerde moordscène zoals wij die in lange tijd niet hebben mogen aanschouwen. Onder begeleiding van een bijna Goblin-achtige score is het op momenten moeilijk te beseffen dat we het hier over een film uit 2009 hebben. Een teken dat Amer als geheel toch geslaagd genoemd kan worden.

Conclusie
Bruno Forzani en Hélène Cattet brengen met Amer een film die voor de liefhebbers van een goed verhaal beter opzij geschoven kan worden. Amer is een zintuiglijke trip die audiovisueel ervaren dient te worden. In deze context slaagt dit regisseursduo er grotendeels in. Het begin, dat als beste stuk beschouwd mag worden, is fenomenaal in zijn kleurgebruik terwijl de climax de betere Gialli van grootmeesters Mario Bava en Dario Argento eer aandoet. Helaas doet het repetitieve en overdadige middenstuk de film deels inkakken, wat de film niet ruïneert, maar het geheel wel weerhoudt van een meesterlijke status.

maandag 19 april - 17.50 uur, Kriterion 2
donderdag 22 april - 21.50 uur, Kriterion 3