Confronterende film over de overlevenden van de tsunami in Japan en de grote gevolgen die de ontplofte kerncentrale in Fukushima voor hen heeft.
In een briljant shot van enkele minuten lang begeven we ons midden in het puin veroorzaakt door de tsunami in Japan in maart 2011. Aan het einde van het shot zien we een groot lang voorwerp liggen waar de camera ook stopt. Het is een onderdeel van de kerncentrale die een eindje verder op staat, maar door een omringend bos niet zichtbaar is, vertelt een vrouwenstem in een voice-over. Dit is de ‘’No Man’s Zone’’.
Dit ene shot roept gelijk vele vragen op. Waar zijn de overlevenden? Waarom ligt al dit puin er nog en wordt het niet opgeruimd? Als dit gebied zo gevaarlijk is door de straling, waar is dan die gevaarlijke kerncentrale die dit gevaar veroorzaakt? Hoe konden de filmmakers hier zo makkelijk komen? Maar het roept ook ethische vragen op, zoals: hoe kun je zo’n prachtig shot maken van zo iets vreselijks als een tsunami? Waarom filmt men zoveel ellende en lijken wij maar nooit genoeg te krijgen van deze beelden?
Dit zijn nog maar een paar van de vragen die in deze Japans-Franse co-produkctie aan bod komen en waar de filmmakers een antwoord op proberen te geven. Intussen komen er ook nog een aantal onthullende verhalen van overlevenden voorbij. Boeren die al zes generaties op dezelfde plek wonen, de oorlog en de tsunami overleefden maar nu toch gedwongen moeten verhuizen vanwege de straling Een vrouw die de tuin waar ze al zestig jaar aan werkt moet verlaten vanwege de straling. Maar ook een man die dankzij de bouw van de kerncentrale in de jaren zestig juist goed betaald kon werken en goed onderwijs kon bieden zonder te hoeven verhuizen.
Het is een confronterende film, waar we in de beste traditie van de Japanse politieke documentaires uit de jaren '70 weer op ontluisterende wijze worden geconfronteerd met hoe boeren en vissers gedwongen worden zich op te offeren voor het voortbestaan van de moderne, Japanse maatschappij.
Conclusie
No Man’s Zoneis ambitieus in omvang maar wordt nooit pretentieus. De beelden zijn zo mooi geschoten dat je je soms af vraagt of hier geen sprake van exploitatie is. Maar door hier vaak in de voice-over op een reflecterende wijze bij stil te staan, ontstijgt de film een sensationalistische reportage. De film is eerder poëtisch dan journalistiek, maar zeker niet minder onthullend.
